Μια εικόνα χίλιες λέξεις!
Εικόνα πίνακας ζωγραφικής, σχεδιασμένη από το μυαλό και όχι από το χέρι. Κατακλύζει και ξεναγεί τη σκέψη μου. Την πάει παντού σε κόσμους μαγικούς και λατρεμένους, σε κόσμους ορατούς μόνο σε αυτούς που θέλουν, σε αυτούς που πιστεύουν, σε αυτούς που αγωνίζονται, σε αυτούς που... ακούν.
Η καρδιά μου συσπάτε, η ψυχή μου παγώνει, σκεπτόμενη ότι θα χάσω την εικόνα του. Την εικόνα που με έσπρωξε δυναμικά στη λίμνη της ζωής. Στη λίμνη που δεν τολμούσα να πατήσω έως τώρα. Και αυτός με έβαλε με μια κίνηση, με ένα βλέμμα.... μόνο με ειλικρίνεια.
Δείχνοντας μου, πως η διαφορά του πριν κάνει τη μαγεία και η ομοιότητα του τώρα κάνει την ουσία.
Όμως, οι νέες εικόνες έρχονται και φεύγουν σαν ουράνιο τόξο, ξεπροβάλουν αναπάντεχα μέσα από τα γκρίζα σύννεφα του ουρανού ύστερα από το ξέπλυμα του άχρωμου του ανεξήγητου... έρχονται να φωτίσουν τη σκέψη μας, δίνοντας μας ελπίδα, το φως στο τούνελ που αν δεν πάμε μπροστά δεν θα το πιάσουμε ποτέ. Το φως είναι ότι θέλουμε αλλά το τούνελ είναι μακρύ και δύσβατο, για να βγεις χρειάζεται τόλμη και πίστη.
Σε κάθε ουράνιο τόξο προσπαθώ να δω την εικόνα του... μα μάταια... ο χρόνος με νίκησε, κατεβάζω το κεφάλι μου λυπημένη.
Μα!!! Χαμογελάω, ζωγραφίζοντας ένα ουράνιο τόξο στην τελευταία σελίδα του βιβλίου κάτω από το όνομα του συγγραφέα.
Εικόνα πίνακας ζωγραφικής, σχεδιασμένη από το μυαλό και όχι από το χέρι. Κατακλύζει και ξεναγεί τη σκέψη μου. Την πάει παντού σε κόσμους μαγικούς και λατρεμένους, σε κόσμους ορατούς μόνο σε αυτούς που θέλουν, σε αυτούς που πιστεύουν, σε αυτούς που αγωνίζονται, σε αυτούς που... ακούν.
Η καρδιά μου συσπάτε, η ψυχή μου παγώνει, σκεπτόμενη ότι θα χάσω την εικόνα του. Την εικόνα που με έσπρωξε δυναμικά στη λίμνη της ζωής. Στη λίμνη που δεν τολμούσα να πατήσω έως τώρα. Και αυτός με έβαλε με μια κίνηση, με ένα βλέμμα.... μόνο με ειλικρίνεια.
Δείχνοντας μου, πως η διαφορά του πριν κάνει τη μαγεία και η ομοιότητα του τώρα κάνει την ουσία.
Όμως, οι νέες εικόνες έρχονται και φεύγουν σαν ουράνιο τόξο, ξεπροβάλουν αναπάντεχα μέσα από τα γκρίζα σύννεφα του ουρανού ύστερα από το ξέπλυμα του άχρωμου του ανεξήγητου... έρχονται να φωτίσουν τη σκέψη μας, δίνοντας μας ελπίδα, το φως στο τούνελ που αν δεν πάμε μπροστά δεν θα το πιάσουμε ποτέ. Το φως είναι ότι θέλουμε αλλά το τούνελ είναι μακρύ και δύσβατο, για να βγεις χρειάζεται τόλμη και πίστη.
Σε κάθε ουράνιο τόξο προσπαθώ να δω την εικόνα του... μα μάταια... ο χρόνος με νίκησε, κατεβάζω το κεφάλι μου λυπημένη.
Μα!!! Χαμογελάω, ζωγραφίζοντας ένα ουράνιο τόξο στην τελευταία σελίδα του βιβλίου κάτω από το όνομα του συγγραφέα.
Αφιερωμένο
